Huni Kuin-leven

Het ecosysteem waarin de Huni Kuin (of Kaxinawá) leven is verdeeld in drie goed gemarkeerde gebieden:

Aan de ene kant is er de stad, bestaande uit gezinswoningen, open huizen, zonder muren, en malokas, gemeenschappelijke ruimtes die ook overdekt en open zijn. Alle gebouwen zijn volledig gemaakt met materialen uit de jungle. Ze slapen over het algemeen in hangmatten, hoewel ze enkele matrassen hebben.

Naast de huizen liggen de boerderijen, de akkers. Daarna vonden we een deel van de jungle met nog veel menselijke aanwezigheid en open wegen. Ten slotte is er de diepe jungle, het grootste oerwoud ter wereld, dat zo moeilijk te betreden is.

Ze planten wat groenten en fruit: vooral cassave, maïs, bonen, banaan (in al zijn varianten), pinda’s, watermeloen, papaja, ananas, açaí. Van cassave maken ze een meel dat ze aan vrijwel al hun maaltijden toevoegen. Ze maken ook enkele verse vruchtensappen, zoals açaí-sap.

Er zijn bepaalde voedingsmiddelen die ze kopen, dus soms begeleiden ze hun maaltijden met rijst of pasta, hoewel dat niet normaal is. Het voedsel wordt aangevuld met datgene waarop ze hebben gejaagd, of het nu vlees of vis is. Deze gemeenschap eet alle soorten vlees behalve hun heilige dieren: slang, adelaar, urbú (uit de condorfamilie), zij eten de rest van de dieren. Mannen zijn de jagers, maar niet allemaal.

Een kleine groep van hen vervult de rol van jager, die hen zowel door hun voorouders als door hun lichaam wordt gegeven, dat atletischer is dan de rest omdat ze soms de hele dag, vele uren, in de jungle lopen. Ze moeten haar en de dieren heel goed kennen. Ze kennen ze zelfs zonder ze te zien, ze kunnen ze voelen, horen, ruiken.

Jagers hebben ook een diep besef van de ethiek van de jungle. Ze doden niets wat ze niet willen eten, en ze proberen zoveel mogelijk onopgemerkt te blijven. Het normale is dat twee mannen niet meer gaan jagen, om zo min mogelijk impact te genereren, maar om beschermd te worden. Als ze gaan vissen, gaan mannen en vrouwen echter samen.

Als een bevolking naar andere landen migreert en het dorp verlaat, zal zij worden opgegeten door de jungle en binnen maximaal vijf jaar volledig verdwijnen onder haar dikke groene mantel.

Huni Kuin-douane

De getuigenis van een Europese therapeut die twee maanden in een kleine Huni Kuin-gemeenschap van ongeveer vijftig mensen heeft gewoond, vertelt ons: Alles is onderling afhankelijk van de jungle. Absoluut alles. Ze maken deel uit van de jungle en gedragen zich als de natuur zelf.

Het is een zeer traditionele gemeenschap, ze hebben vrijwel niets uit de westerse wereld in hun leven ingebracht. En om die traditie op een authentieke manier te behouden vertrouwen ze vooral op het gebruik van hun taal, hun eten, hun geschiedenis, hun verbinding met de jungle, hun spiritualiteit, hun muziek, hun gebruiken, hun verhalen en voorouderlijke kennis en hun medicijnen. heilig.

Hun dagelijkse leven is gebaseerd op het voortbestaan van dezelfde gemeenschap in de jungle. Zo eenvoudig en zo complex. Afhankelijk van wat de banen waren, werden ze soms verdeeld in mannen en vrouwen, terwijl ze het werk soms samen deden.

Het sociale leven van de Huni Kuin wordt sterk gekenmerkt door hun geslacht. De mens is het roofdier, de jager, hij is degene die het vlees en de grondstoffen uit de jungle haalt. Hij is de nomade, de onverschrokken persoon die zich in de diepten van de jungle waagt.

De vrouw is degene die transformeert wat de man van buitenaf meebrengt en het omzet voor intern gebruik. Hij is degene die verantwoordelijk is voor het handwerk, het oogsten van groenten, het koken van voedsel, het opvoeden van kinderen.

De man is verantwoordelijk voor de bouw van het huis en de vrouw voor de inrichting en het onderhoud ervan. De man is degene die de boerderij voorbereidt en plant, en de vrouw is degene die verantwoordelijk is voor de zorg ervoor en het verzamelen van het voedsel. De vrouw komt in principe nooit het oerwoud binnen.

Hoewel hun taken op het materiële en praktische niveau van het leven gescheiden zijn, zijn zowel mannen als vrouwen op het spirituele niveau van al deze taken zeer verenigd. Het is een zeer duale organisatie, maar geen van beide delen overlappen de andere, geen van beide is onderworpen, beide maken deel uit van het ene, van het geheel.

Gewoonten van de Huni Kuin

We zouden een gewone dag in een klein Huni Kuin-dorpje in het hart van de Amazone als volgt kunnen beschrijven: Ze staan op voor zonsopgang, rond 5 uur in de ochtend. Na 10 uur begint het erg warm te worden, dus je moet proberen alle klussen die veel inspanning vergen voor die tijd af te ronden.

Rond 10.00 uur eten ze iets en rusten uit. Er is geen standaardschema voor de klussen die gedaan moeten worden. Elke ochtend, na het ontbijt (er is geen verschil tussen het voedsel dat ze eten als ontbijt of avondeten), komt de baas eerst samen met zijn familie om te praten over wat er op dat moment moet gebeuren om de werkzaamheden van de bedrijfsdag te organiseren.

Daarna ontmoet hij de rest van de gemeenschap. Deze bijeenkomst vindt geheel natuurlijk plaats en iedereen doet eraan mee, ongeacht geslacht of leeftijd. Niemand is verplicht om enig werk te doen, iedereen weet wat er gedaan moet worden om als stam te kunnen overleven en daarom werken ze de hele dag.

Er is geen huwelijksceremonie onder de rituelen. De verbintenis van een echtpaar wordt ingewijd wanneer de jongeman de boerderij klaarmaakt voor zijn geliefde. Hoewel ouders in deze vakbonden voor hun eigen belangen tussenbeide komen, kunnen ze jongeren niet dwingen om samen te zijn, tegen de wil van een van hen in. Er zijn echter veel ceremonies die methodisch worden uitgevoerd, zoals die van de vruchtbaarheid of die van de overgang van kindertijd naar volwassenheid.

De Huni Kuin hebben geen woord om de mensheid of de mens te beschrijven. Ze onderscheiden enerzijds de kuin (zichzelf) en anderzijds de bemakia (“de ander, de anderen”). De Huni bemakia zijn voor hen zowel de Inca’s als de blanken.

Er is een tussengroep tussen de twee, namelijk de Huni Kayabi, inheemse mensen van dezelfde taalgroep, Pano. Dus om ‘de hele mensheid’ te zeggen, zou de Huni Kuin ‘dasibi huni inun betsa betsapa’ zeggen, wat we zouden kunnen vertalen naar ‘wij allemaal en anderen die anders zijn’.